Oferta publiczna – zagadnienia różne. Oferta publiczna kierowana do mniej niż 150 osób. Prospekt uproszczony dla ofert wtórnych, o którym mowa w art. 14 Rozporządzenia 2017/1129. Warranty subskrypcyjne. Oferty publiczne o wartości poniżej 2.500.000 euro. Prospekt – zatwierdzenie przez KNF, gdy Polska nie jest państwem macierzystym Zgodnie bowiem z treścią art. 92c. ust. 1 Prawa bankowego obowiązującego do dnia 13 stycznia 2009 roku przelew wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymaga uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem 3) co do wierzytelności, które nie zostały zaspokojone, istnieje orzeczenie wydane przez właściwy organ stwierdzające brak możliwości zaspokojenia się z wierzytelności, które nie zostały zaspokojone – pod warunkiem że likwidacja subfunduszu nie naruszy praw uczestników standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego określonych w 4/01/2021. W związku z otwarciem w dniu 29 grudnia 2020r. likwidacji Retail Parks Fund Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Aktywów Niepublicznych, działającego aktualnie pod nazwą Retail Parks Fund Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Aktywów Niepublicznych w likwidacji (dalej Fundusz), BNP Paribas Bank Polska S.A. jako likwidator Funduszu Ewidencja księgowa zakupu i sprzedaży wierzytelności. w ramach działalności gospodarczej. Zakup wierzytelności w ramach prowadzonej przez jednostkę działalności gospodarczej ujmuje się w księgach rachunkowych na koncie 24 "Pozostałe rozrachunki" - z wyodrębnieniem w ewidencji analitycznej rozrachunku z jej sprzedawcą oraz z Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Definicja Czy kosztem Banku sprzedaży funduszowi sekurytyzacyjnemu pakietu wierzytelności (cenę w słowniku Definicja sprawy: Data sprawy: 2005-06-13 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Nieściągalne Wierzytelności 329. Co znaczy: POSTANOWIENIE: Kierując się w trybie art. 14a § 4 i art. 14a §1 ustawy z dnia r. Ordynacja podatkowa /t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60/, po rozpatrzeniu wniosku z dnia /data wpływu do organu podatkowego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i metody wykorzystania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych i p o s t a n a w i a uznać stanowisko Firmy przedstawione w złożonym wniosku za niepoprawne. Uzasadnienie: Z przedstawionego we wniosku sytuacji obecnej wynika, iż Bank, w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowę dotyczącą sprzedaży na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego pakietu wierzytelności stworzonych wskutek prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są między innymi: - wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwałej straty wartości, zarówno w ciężar wydatków podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu, - wierzytelności, które po udokumentowaniu faktu ich nieściągalności odpisane zostały jako nieściągalne i opierając się na art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiły wydatek podatkowy, - wierzytelności, które pomimo przeniesienia do ewidencji pozabilansowej, wobec nieudokumentowania ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2, nie były uznane za wydatki uzyskania przychodów. W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą: - pieniądze kredytu albo pożyczki, - naliczone odsetki, - opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których, opierając się na umowy kredytowej, zobowiązany jest kredytobiorca. Zdaniem Banku: 1/ kosztem podatkowym w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca; 2/ odpisy z tytułu trwałej straty wartości wierzytelności pozostające w ewidencji pozabilansowej mogą być kwalifikowane do wydatków uzyskania przychodów po spełnieniu przesłanek wynikających z art. 38b ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwiając w rezultacie ustalenie górnej granicy kosztu podatkowego wynikającego ze utraty powstałej na sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego; 3/ jako wydatek podatkowy sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego może być nie tylko utrata obliczona odpowiednio z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy ale również inne wydatki, zwłaszcza utrata poniesiona na sprzedaży składników wierzytelności, które uprzednio opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy zarachowano jako przychody należne; 4/ wpływ uzyskany z tytułu sprzedaży pakietu wierzytelności przypadający na pojedyncze prawo, w wypadku, gdzie płacona cena określona została w umowie całościowo, powinien być ustalony proporcjonalnie w relacji do wartości danej wierzytelności w całym pakiecie, zaś wpływ na poszczególne składniki tej wierzytelności proporcjonalnie w relacji do ich wartości skoro w umowie nie określono metody kalkulacji ceny odnosząc się do poszczególnych przedmiotów zbywanych uprawnień. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie potwierdza stanowiska Firmy i tłumaczy: Odpowiednio z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, do których należy zaliczyć wierzytelności, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Wyjątek od tej reguły zawarto w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy, stanowiącym, że w bankach do przychodów nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Powołany przepis nie ma wykorzystania do przychodów ze zbycia wierzytelności w części dotyczącej odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych od kredytów (pożyczek) - art. 12 ust. 4e ustawy. Regulaminy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają specjalnych uregulowań odnośnie metody, w jaki bank powinien alokować cenę sprzedaży całej wierzytelności pomiędzy przychody ze sprzedaży wierzytelności dotyczącej niespłaconego kredytu /nie podlegające opodatkowaniu/ a przychody ze sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej należnych odsetek i innych opłat. W ocenie organu podatkowego prawidłowe jest przedstawione stanowisko Banku w tej sprawie - proporcjonalnego, w relacji do wartości sprzedawanego pakietu wierzytelności, podziału płaconej poprzez fundusz ceny na poszczególne wierzytelności, a następnie podziału pojedynczej wierzytelności na jej poszczególne składniki. Tak więc przychodem podatkowym ze zbycia poszczególnych wierzytelności będzie ich cena określona w umowie, zmniejszona o ustaloną w proporcji, o której mowa ponad, wartość ceny płaconej poprzez fundusz, przypadająca na niespłacony pieniądze kredytu albo pożyczki. Odnośnie wydatków uzyskania przychodów, znajdujących wykorzystanie w przedmiotowej sprawie, należy mieć na względzie regulaminy: - art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpowiednio z którym kosztami uzyskania przychodów są wszelakie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1; - art. 16 ust. 1 pkt 39 w/w ustawy, w przekonaniu którego do wydatków uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba iż wierzytelność ta uprzednio, opierając się na art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny; - i wyjątek od tej reguły zawarty w art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy stanowiącym, że w bankach kosztem uzyskania przychodów jest utrata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę między stawką uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonej na tę część wierzytelności rezerwy zaliczonej do wydatków uzyskania przychodów odpowiednio z ustawą. Badanie powołanych regulaminów prowadzi w ocenie organu podatkowego do stwierdzenia, iż kosztu podatkowego nie stanowi nominalna wartość sprzedawanej wierzytelności w części obejmującej naliczone odsetki, jak także opłaty i koszty naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca, jeśli nie zostały one zaliczone do przychodów należnych opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy. Wynika to bezpośrednio z ogólnej zasady dotyczącej zaliczania kosztów do wydatków uzyskania przychodów, wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, odpowiednio z którą za wydatek podatkowy może być uznany wyłącznie koszt poniesiony (w sposób definitywny) w celu uzyskania przychodów. Tego warunku nie spełniają naliczone (a nie poniesione) odsetki i naliczone opłaty i koszty. Z kolei opłaty i koszty poniesione poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca będą, opierając się na art. 16 ust. 1 pkt 39 stanowiły wydatki w pełnej wysokości nominalnej /jeśli były zaliczone do przychodów/ albo do wysokości ceny sprzedawanej wierzytelności odpowiadającej proporcjonalnie temu składnikowi w ogólnej wartości wierzytelności. Tym samym Naczelnik Urzędu nie potwierdza, iż kosztem uzyskania przychodów w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej cała nominalna wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca, limitowana jedynie wysokością uprzednio utworzonego odpisu z tytułu trwałej straty wartości, zaliczonego do wydatków uzyskania przychodów. W dziedzinie pytania odnośnie skutków podatkowych w razie przeniesienia wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uważa, iż przeniesienie wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, jako czynność techniczna, nie wywołuje skutków prawnych, przez wzgląd na czym powyższe ma wykorzystanie w rozliczeniu analogicznych transakcji sprzedaży pakietu wierzytelności kredytowych ujętych w ewidencji pozabilansowej. Dotyczący do sprzedawanych poprzez Bank w ramach opisanego kontraktu wierzytelności przeniesionych uprzednio do ewidencji pozabilansowej i stanowiących opierając się na art. 15 ust. 1, przez wzgląd na art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym wydatek podatkowy, organ podatkowy potwierdza, iż w tym przypadku, opierając się na art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy, przychód podatkowy stanowić będzie całość wpływu przypadającego proporcjonalnie na wartość kapitału kredytu, zaś do tej części wierzytelności nie będą miały wykorzystania regulaminy odnoszące się do sprzedaży praw majątkowych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, zawarte w art. 12 ust. 4 i art. 15 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z racji na powiązanie wszystkich przedstawionych problemów z jedną operacją- sprzedaży poprzez Bank pakietu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego- interpretacji dokonano w formie jednego postanowienia. Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Banku i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże z kolei właściwe organy podatkowe i organy kontroli z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej na wydane postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, które należy wnieść w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia przy udziale Naczelnika tut. Urzędu Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 stycznia 2016 r. (I FSK 1915/14). W związku z wykonywanymi czynnościami bankowymi bankowi przysługują wierzytelności wobec klientów. Bank rozważa zbycie do funduszu sekurytyzacyjnego określonych portfeli wierzytelności. Następnie może świadczyć na rzecz funduszu usługi zarządzania wierzytelnościami. Ma to uzasadnienie, gdyż fundusz w celu obsługi i zarządzania portfelem musiałby zatrudnić dodatkowy wykwalifikowany personel. Podstawowym celem usług byłoby efektywne zarządzanie wartością i jakością nabytego przez fundusz portfela wierzytelności (aktywów), od których zależy wartość emitowanych certyfikatów inwestycyjnych. W związku z tym bank zapytał, czy świadczone przez niego usługi zarządzania wierzytelnościami zbytymi na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego podlegają zwolnieniu z opodatkowania VAT. Zdaniem banku czynności przez niego wykonywane są usługami zarządzania portfelami inwestycyjnymi lub ich częścią i tym samym podlegają zwolnieniu z VAT. Czynności te są nierozerwalnie związane z charakterem wierzytelności jako zobowiązań pieniężnych. Wierzytelności tworzą portfel inwestycyjny, stąd opisane usługi mieszczą się w pojęciu zarządzania funduszami inwestycyjnymi. Organ podatkowy wskazał (IPPP2/443-609/13-2/BH), że opisane usługi nie mieszczą się w pojęciu usług zarządzania funduszami inwestycyjnymi, ponieważ bank nie wykonuje w ramach usługi istotnych z punktu widzenia zarządzania czynności faktycznych i prawnych w imieniu i na rzecz funduszu. Stanowisko to zostało podtrzymane przez WSA. NSA oddalił skargę podatnika, wyjaśniając, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z czynnościami dotyczącymi zarządzania majątkiem funduszu, które jednak nie mają znaczenia centralnego i nie polegają na udzielaniu zleceń odnośnie do kupna. Bank nie ma wpływu na wybór, kupno lub sprzedaż. Wykonuje jedynie czynności polegające na monitorowaniu, eksploatowaniu wierzytelności, które nie mają znaczenia szczególnego dla zarządzania funduszem. W związku z tym usługi zarządzania wierzytelnościami zbytymi na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w ramach przelewu wierzytelności będą podlegały opodatkowaniu stawką 23 proc. VAT. —Łukasz Pierwienis, współpracownik zespołu zarządzania wiedzą podatkową firmy Deloitte Komentarz eksperta Patrycja Chłostowska, starsza konsultantka w warszawskim biurze Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z Sprzedaż wierzytelności na rzecz funduszy sekurytyzacyjnych jest dla banków szczególnie korzystna, a to ze względu na możliwość rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów straty poniesionej na zbyciu wierzytelności. Dlatego na rynku pojawia się coraz więcej takich transakcji. Część z nich, podobnie jak ta będąca przedmiotem komentowanego wyroku, ustrukturyzowana jest w taki sposób, że pomimo sprzedaży wierzytelności przez bank ich obsługa pozostaje w dalszym ciągu zadaniem sprzedającego. Zakres czynności w ramach takiej obsługi może być jednak różny. W związku z tym pojawia się pytanie, jakie czynności należy wykonywać, aby móc korzystać ze zwolnienia z VAT. Polska ustawa o VAT już od kilku lat nie zawiera definicji usług zarządzania funduszami inwestycyjnymi/ich portfelami inwestycyjnymi. Wskazówki, jak należy rozumieć to pojęcie, odnajdziemy jednak w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Szczególne znaczenie ma w tym zakresie wyrok TSUE w sprawie Abbey National plc (C-169/04). Po pierwsze, w wyroku tym podkreślono, że pojęcie „zarządzanie" jest pojęciem autonomicznym prawa unijnego, którego treść nie może być zmieniana przez państwa członkowskie. Po drugie, podjęto w nim próbę odpowiedzi na pytanie, czy usługi w zakresie administracyjnego zarządzania i prowadzenia rachunkowości funduszu stanowią usługi zarządzania, które mogłyby korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT. TSUE pozostawił jednak to pytanie bez odpowiedzi, wskazując jedynie, że takie usługi będą zwolnione z VAT, jeżeli będą tworzyć odrębną całość i – jeśli je oceniać globalnie – będą specyficzne i istotne dla zarządzania funduszami. Nieco więcej światła na to, jak należy rozumieć pojęcie „zarządzanie", rzucił w swojej opinii wydanej w tej samej sprawie rzecznik generalny. Wskazał że jego zdaniem za specyficzne i istotne dla zarządzania funduszami należy uznać usługi rachunkowe, dzięki którym możliwa jest wycena jednostek uczestnictwa w danym funduszu. Jednocześnie brak cech specyficzności i istotności rzecznik generalny wskazał w odniesieniu do czynności związanych z rozliczaniem i zarządzaniem kontami oraz płatnościami funduszu. Biorąc pod uwagę powyższe oraz językowe znaczenie pojęcia zarządzania, a także to, że zwolnienia z VAT powinny być interpretowane ściśle, należy stwierdzić, że administracyjna obsługa wierzytelności nie jest specyficzna i istotna dla zarządzania funduszami lub ich portfelami inwestycyjnymi. Choć usług zarządzania funduszami nie należy ograniczać do czynności polegających na podejmowaniu decyzji, to jednak aby podlegały one zwolnieniu z VAT, powinny wykazywać ścisły związek z prowadzeniem funduszu. To oznacza, że powinny być to przykładowo czynności sprowadzające się do opracowania polityki inwestycyjnej funduszu, a także rekomendacji co do zakupu lub sprzedaży aktywów funduszy, którymi w przypadku funduszy sekurytyzacyjnych są wierzytelności. Kancelaria FKA Furtek Komosa Aleksandrowicz doradzała na rzecz mBanku SA przy sprzedaży portfela wierzytelności nieregularnych banku (i powiązanych z nimi wierzytelności rządowej instytucji finansowej) wobec klientów bankowości korporacyjnej o wartości nominalnej przekraczającej 125 mln złotych. Nabywcą tego portfela został sekurytyzacyjny fundusz inwestycyjny zamknięty z jednej z wiodących grup na rynku zarządzania wierzytelnościami. Doradztwo FKA na rzecz Banku obejmowało wszystkie etapy procesu zainicjowanego w III kwartale 2016, począwszy od przygotowania koncepcji prawnej i harmonogramu transakcji, korespondencji do potencjalnych oferentów, regulaminu sprzedaży wierzytelności i dokumentacji transakcji, przez asystowanie komisji przy rozpatrywaniu ofert poszczególnych etapów i wyborze nabywcy, oraz negocjowanie z wybranym nabywcą i finalizację w grudniu 2016 r. umowy sprzedaży wierzytelności. Nad transakcją dla Banku pracował zespół Instytucji i Restrukturyzacji Finansowych FKA pod kierunkiem wspólnika adw. Leszka Rydzewskiego wspieranego przez adw. Bartłomieja Bronisza (senior associate) i szefa Departamentu Podatkowego Mariusza Aleksandrowicza. Definicja Czy sprzedaż wierzytelności własnych poprzez Bank funduszowi sekurytyzacyjnemu podlega w słowniku Definicja sprawy: 1472/SPC/436-11/06/PM Data sprawy: 2006-06-22 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Wierzytelność 235. Co znaczy: Z przedstawionego sytuacji obecnej wynika, iż Bank ma zamierzenie dokonywać transakcji opierających na sprzedaży własnych wierzytelności funduszowi sekurytyzacyjnemu. Przedmiotowe wierzytelności pochodzą z własnego portfela kredytowego, które przysługują Bankowi w relacji do kredytobiorców. Podmiot zwraca się z zapytaniem dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności zbycia poprzez Bank własnych wierzytelności na rzecz funduszu stoi na stanowisku, iż sprzedaż wierzytelności własnych podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bo sprzedaż praw majątkowych znajduje się w katalogu czynności opodatkowanych tym podatkiem ustalonych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności tut. Urzędu podziela stanowisko Banku i tłumaczy:W przedmiotowym przypadku ważne znaczenie mają sprawy opodatkowania transakcji podatkiem od tow. i usł., bo odpowiednio z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia (Dz. U. Nr 41 z 2005 r. poz. 399 ze zm.) o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu nie podlegają czynności cywilnoprawne, jeśli co najmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od tow. i usł. albo jest z niego zwolniona, z wyjątkiem umów sprzedaży i wymiany zwolnionych z podatku od tow. i usł., których obiektem są nieruchomości albo ich części lub prawa użytkowania przedstawionym poprzez Spółkę stanie obecnym dojdzie do zbycia wierzytelności własnych. Powyższe umowy, odpowiednio z postanowieniem Naczelnika tut. Urzędu z dnia nr 1472/RPP1/443-336/06/AW nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od tow. i usł..przez wzgląd na faktem, że wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będzie miało w danym przypadku wykorzystania, przedmiotowe umowy sprzedaży wierzytelności własnych będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych odpowiednio z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności opodatkowania jest wartość rynkowa prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy), kwota podatku wynosi 1% (art. 7 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy).wymóg zapłaty podatku i złożenia deklaracji PCC-1 ciąży solidarnie na stronach czynności cywilnoprawnej i winien być spełniony w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy Ten wpis będzie dotyczyć czegoś co może przydarzyć się nie tylko osobom, które tworzą startupy ale każdemu z nas. Zapewne wiele osób słyszało o funduszach, które „skupywały” wierzytelności od banków (np. niespłacone kredyty) i następnie pozywały dłużników lub spadkobierców dłużników o zapłatę zaległych kwot, które wraz z odsetkami i szeregiem pobocznych kosztów osiągały wielokrotność pierwotnej kwoty zobowiązania. W zeszłym tygodniu po raz kolejny udało mi się doprowadzić do oddalenia powództwa Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego, który „skupował” wierzytelności od banków, co może nie byłoby niczym specjalnym, gdyby nie to, że kwestia przedawnienia roszczenia nie była oczywista, a wręcz można by powiedzieć, że była w ocenie moich klientów wątpliwa. Jedną z pierwszych rzeczy, które należy sprawdzić otrzymując pozew od takiego Funduszu poza tym, czy w ogóle pozwano właściwą osobę i czy powód (Fundusz) w sposób prawidłowy nabył wierzytelność, jest ustalenie czy roszczenie nie uległo przedawnieniu. W kilku ostatnich sprawach które udało mi się wygrać schemat wyglądał w zasadzie tak samo, a mianowicie: Kowalski zawarł umowę pożyczki z bankiem; Kowalski nie spłacił kilku lat pożyczki i w związku z tym bank wypowiedział umowę pożyczki i wezwał do natychmiastowej zapłaty całego należnego zobowiązania; Kowalski w wyznaczonym terminie nie spłacił całej pożyczki wraz z należnymi odsetkami; Bank występował do właściwego sądu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i tytuł taki niezwłocznie otrzymywał; Bank kierował sprawę do komornika, ale w miedzy czasie postanowił sprzedaż swoją wierzytelność Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu; Bank po sprzedaży nieruchomości składał wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Fundusz występował z pozew o zapłatę przeciwko Kowalskiemu. We wszystkich przypadkach przedawnienie wcale nie było takie oczywiste, a to z tego powodu, że przykładowo w stosunku do Pana Kowalskiego: termin przedawnienia rozpoczął bieg w styczniu 2013 roku; w lipcu 2015 roku bank wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności, co przerwało bieg przedawnienia, albowiem taka czynność była uznawana za „czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń”; we wrześniu 2015 roku bank skierował wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co również doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia (przynajmniej w tamtym momencie); w listopadzie 2015 roku bank „sprzedał” wierzytelność na rzecz funduszu; w grudniu 2015 komornik na wniosek banku umorzył postępowanie egzekucyjne; w marcu 2016 roku fundusz pozwał dłużnika o zapłatę kwoty prawie zł. Ów brak oczywistości wynikał z tego, że przez wiele lat nie było jasne czy działania, które przerwały bieg przedawnienia z korzyścią dla banku rozciągają się również na nabywcę wierzytelności czyli na Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ostatnimi czasy wypracowano już jednolite stanowisko, że wniosek o wszczęcie egzekucji nie przerywa biegu przedawnienia jeżeli komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela, który w toku tej egzekucji dokonał przelewu egzekwowanej wierzytelności. Sąd Najwyższy podkreślał, że nabywca wierzytelności (Fundusz) niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Wykorzystując daty wskazane wyżej oznaczałoby to, że odpada przerwa przedawnienia z września 2015 r., ale w dalszym ciągu pozostawała kwestia przerwy z lipca 2015r. W związku z tym w sprawie Pana Kowalskiego były dwa rozwiązania – albo roszczenie się nie przedawniło (na skutek przerwy w lipcu 2015r. roszczenie przedawniało się dopiero w lipcu 2018r.) albo roszczenie przedawniło się w styczniu 2016r. (3 lata od dnia wymagalności roszczenia). Wszystkie wyroki w których reprezentowałem klientów są już prawomocne i we wszystkich oddalono powództwo. Udało mi się przekonać Sądy, że nie tylko w stosunku do Funduszu nie może być brana pod uwagę przerwa wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji przez bank ale nadto przerwa zainicjowana przez bank wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego